poniedziałek, 11 kwietnia 2016

Serbia, Czarnogóra. Lipiec 2015. Część 8. Stary Bar, Bar.

Stary Bar (Stari Bar, Стари Бар) Bar (Bar, Бар).

Lokalny pociąg osobowy do Baru to zmodernizowana jednostka elektryczna klasy 411 produkcji ZSRR. Nie wiem czemu, ale na stacji w Virpazarze zatrzymał się on na torze, przy którym nie ma krawędzi peronowej, tak więc aby wejść do środka trzeba było się trochę wspiąć. Po dojeździe na miejsce, nie za bardzo wiedziałem w którą stronę iść, aby jak trafić do zabytkowego Starego Baru. Postanowiłem pójść pieszo „przed siebie”, z nadzieją, że znajdę jakiś drogowskaz. Po jakimś czasie zaczepił mnie przejeżdżający obok taksówkarz, oferując podwiezienie na miejsce za 5 Euro. Później okazało się, że tę sama trasę przejechać można autobusem miejskim. Skorzystałem z tej możliwości w drodze powrotnej.

Główną atrakcją Starego Baru (Stari Bar, Стари Бар) są ruiny otoczonego murami średniowiecznego miasta
(Tvrđava Bar Тврђава Бар), oraz przylegająca do niej mała starówka (StaroBarska Čarsija). Miejscowa legenda głosi, że osada założona została przez Rzymian w VI wieku i nosiła nazwę Antibarum, Nazwa miała być przeciwwagą do leżącego po przeciwnej stronie morza, włoskiego Bari. Po upadku Cesarstwa Rzymskiego miasto stało się częścią Bizancjum a od XI wieku należało do Królestwa Zety. W roku 1443 Bar zdobyty został przez Wenecjan, następnie przez Imperium Osmańskie. Miasto stało się częścią Czarnogóry w XIX wieku, z tego też okresu pochodzi wieża zegarowa na terenie twierdzy. W roku 1979 Bar nawiedziło trzęsienie ziemi, które spowodowało spore zniszczenia. Od parkingu do ruin dojść można wąską, dość stromą uliczką, przy której znajdują się sklepy z pamiątkami, jak również bary i restauracje. Wstęp na teren twierdzy jest płatny, bilet jednorazowy kosztuje 1 Euro. Obok obiektu wznosi się meczet Škanjevića džamija (Шканjевића џамија). Jadąc do Starego Baru nie sposób nie zwrócić uwagi na okazały meczet Nova džamija (Нова џамија) w miejscowości Čeluga (Челуга).

Nowy Bar nie stanowi raczej atrakcji turystycznej. Jest to typowe miasto portowe zabudowane głównie blokami i poprzecinane ruchliwymi ulicami. Ciekawym obiektem architektonicznym jest cerkiew św. Jana Włodzimierza (hram Svetog Jovana Vladimira, храм Светог Јована Владимира) na rogu ulic Jovana Tomasevica (Јована Томасевица) i Bulevar Revolucije (Булевар Револуцие). W południowej części miasta usytuowany jest port towarowy i pasażerski, skąd kilka razy w tygodniu odpływają promy do włoskich miast Bari i Ancona. W północnej części znajduje się barska marina oraz piaszczysta plaża. Ze względu na bliskie położenie, Bar jak również pobliskie Sutomore (Сутоморе), są dla mieszkańców Podgoricy jednymi z najbardziej popularnych miejsc wypoczynku.

Nie udało mi się niestety tam dotrzeć do Ulcijn (Улциjн). To zamieszkałe w większości przez Albańczyków miasto, przyciąga turystów swoją wieloetnicznością i orientalnym klimatem. Można tam podziwiać wysuniętą w morze starówkę a także wypocząć na najdłuższej po wschodniej stronie Adriatyku plaży o długości 13 km. Ulcijn położony jest w odległości około 30 km od Baru i jest najbardziej wysuniętym na południe miastem Czarnogóry.

Po całym dniu zwiedzania, wieczornym pociągiem wróciłem do Podgoricy. Dzień 13 Lipca jest w Czarnogórze świętem narodowym. W godzinach porannych pod Pomnikiem Wyzwolenia w Virpazarze odbyły się uroczystości z udziałem władz państwowych. Wieczorem, w centrum Podgoricy występowały taneczne zespoły ludowe, w tym również gościnnie dziecięca grupa z Polski. 


Elektryczny zespół trakcyjny 412-046 dojeżdża do stacji Virpazar (Вирпазар).
Wnętrze pociągu.
Elektryczny zespół trakcyjny 412-046 na stacji (Bar, Бар).
Budynek dworca kolejowego w Barze. Widok od strony miasta.
Rondo obok dworca.
Stary Bar. Parking obok Twierdzy Bar (Tvrđava Bar Тврђава Бар) i przylegającej do niej starówki (StaroBarska Čarsija).
Twierdza Bar (Tvrđava Bar Тврђава Бар). Po lewej stronie wieża zegarowa (Sahat kula, Сахат кула) z XVIII wieku.
Twierdza Bar. Komnata ksiązęca (Kneževa palata, Кнежева палата) z XV - XVI wieku. Widok z parkingu.
Widok z parkingu na pasmo górskie.
StaroBarska Čarsija
Meczet Škanjevića džamija (Шканjевића џамија).
Tablica przy bramie meczetu.
Bilet wstępu na teren twierdzy.
Wejście na teren twierdzy.
Twierdza Bar. Pozostałości piekarni z XVIII - XIX wieku.
Twierdza Bar. Dawny urząd celny z XV - XVII wieku.
Twierdza Bar. Brama wejściowa z XV wieku i amfiteatr.
Wieża minaretu meczetu Škanjevića džamija (Шканjевића џамија) widziana z dolnego miasta barskiej twierdzy.
Twierdza Bar. Pozostałości dolnego miasta.
Twierdza Bar. Cerkiew św. Marka (crkva sv. Marko, црква св. Маркo) oraz brama miejska z X - XI wieku.

Twierdza Bar. Brama wejściowa do górnego miasta Tatarovica (Татаровица) X - XIX wiek.
Twierdza Bar. Górne miasto Tatarovica (Татаровица). X - XIX wiek.
Twierdza Bar. Widok z górnego miasta na starówkę (StaroBarska Čarsija) i meczet Škanjevića džamija (Шканjевића џамија).
Twierdza Bar. Widok z górnego miasta na fragment dolnego miasta.
Twierdza Bar. Akwedukt z XVIII wieku.
Twierdza Bar. Najwyższa część murów obronnych górnego miasta.
 Twierdza Bar. Najwyższa część górnego miasta. Mury obronne ze stanowiskami strzelniczymi.
Twierdza Bar. Widok z najwyższej części górnego miasta.
Twierdza Bar. Zejście z górnego miasta do dolnego miasta wzdłuż murów obronnych.
Twierdza Bar. Muzeum mieszczące się w budynku dawnego urzędu celnego z XV - XVII wieku.
Po opuszczeniu twierdzy. Meczet Nova džamija (Нова џамија) w miejscowości Čeluga (Челуга). Zdjęcie zrobione przez okno autobusu miejskiego, którym wracałem na dworzec kolejowy.

Cerkiew św. Jana Włodzimierza (hram Svetog Jovana Vladimira, храм Светог Јована Владимира) na rogu ulic Jovana Tomasevica (Јована Томасевица) i Bulevar Revolucije (Булевар Револуцие). Zdjęcie zrobione dwa dni później, gdy ponownie znalazłem się w Barze wracając z Budvy.
Stacja kolejowa Bar (Бар). Wąskotorowy parowóz - pomnik "Sutorman" ("Суторман") nr. 7601 zbudowany w zakładach "Borsig" w Berlinie-Tegel w roku 1910.
Pasażerski wagon wąskotorowy stojący na pomniku razem z parowozem.
Wagon sypialny, kursujący niegdyś w składzie "Niebieskiego Pociągu" ("Plavi voz") marszałka Josipa Broz Tito. Obecnie jest on przyłączany w sezonie letnim do nocnego pociągu pospiesznego nr. 432/433 "Lovćen" relacji Bar – Belgrad. Przejazd w wagonie stanowi atrakcję turystyczną.


Bilet kolejowy Bar - Podgorica na pociąg osobowy.
Wnętrze elektrycznego zespołu trakcyjnego serii 411, którym wracałem do Podgoricy.
Adriatyk widziany z okna pociągu w okolicach Sutomore (Сутоморе).
Zespoły ludowe na ulicach Podgoricy w dniu święta narodowego Czarnogóry. Na początku pochodu zespół pieśni tańca "Ziemia Bydgoska" maszerujący przy akompaniamencie melodii "Szła dzieweczka do laseczka".
Zespół "Đurđevdansko kolo" ("Ђурђевданско коло") z Podgoricy.
Zespół "Crna Gora" ("Црна Гора") z Podgoricy.

W następnej części: Kotor.

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz