Budapeszt – Belgrad
Następnego dnia rano zrobiliśmy małe zakupy, następnie zjedliśmy śniadanie i spakowaliśmy nasze rzeczy. Przed opuszczeniem apartamentu Gosia sfotografowała jego wnętrze a także zrobiła małą sesję zdjęciową podwórza – studni z tarasów na różnych poziomach. Po wykwaterowaniu się o godzinie 10 udaliśmy się do metra, którym dojechaliśmy na dworzec Keleti. Do przyjazdu pociągu zostało jeszcze trochę czasu, więc postanowiliśmy pójść do dworcowego baru na piwo a także skorzystać z Internetu poprzez darmowe Wi-fi.
Stolicę Węgier ze stolicą Serbii łączą trzy połączenia kolejowe w ciągu doby. Najbardziej optymalną opcją była dla nas podróż pociągiem EC „Avala” odjeżdżającym z dworca Keleti o godzinie 11:57. Bilet z Budapesztu do Belgradu w ofercie „Beograd Special” kosztuje 15 Euro od osoby i ważny jest w klasie 2, we wszystkich trzech pociągach. Przy okazji kupiliśmy również bilety powrotne, a jako załącznik otrzymaliśmy dodatkowo tabelkę z rozkładem jazdy. Eurocity „Avala” z Wiednia do Belgradu przybył na dworzec Keleti o czasie. Trochę obawiałem się czy będą wolne miejsca, tym bardziej, że sprzedano nam bilety bez miejscówek. Okazało się, że jednak większość pasażerów wysiadła z pociągu w Budapeszcie a na dalszej trasie obłożenie było niezbyt wielkie. Rozkładowy czas przejazdu z Budapesztu do Belgradu to około 9,5 godziny, przy odległości tylko 318 km. Bezpośrednią przyczyną tak długiego czasu przejazdu jest przede wszystkim zły stan torów, głównie na terenie Serbii. Ponadto pociąg pomimo swojej kategorii Eurocity, na pewnych odcinkach na terenie Węgier zatrzymuje się na wszystkich stacjach i przystankach pełniąc funkcję osobowego.
Następnego dnia rano zrobiliśmy małe zakupy, następnie zjedliśmy śniadanie i spakowaliśmy nasze rzeczy. Przed opuszczeniem apartamentu Gosia sfotografowała jego wnętrze a także zrobiła małą sesję zdjęciową podwórza – studni z tarasów na różnych poziomach. Po wykwaterowaniu się o godzinie 10 udaliśmy się do metra, którym dojechaliśmy na dworzec Keleti. Do przyjazdu pociągu zostało jeszcze trochę czasu, więc postanowiliśmy pójść do dworcowego baru na piwo a także skorzystać z Internetu poprzez darmowe Wi-fi.
Stolicę Węgier ze stolicą Serbii łączą trzy połączenia kolejowe w ciągu doby. Najbardziej optymalną opcją była dla nas podróż pociągiem EC „Avala” odjeżdżającym z dworca Keleti o godzinie 11:57. Bilet z Budapesztu do Belgradu w ofercie „Beograd Special” kosztuje 15 Euro od osoby i ważny jest w klasie 2, we wszystkich trzech pociągach. Przy okazji kupiliśmy również bilety powrotne, a jako załącznik otrzymaliśmy dodatkowo tabelkę z rozkładem jazdy. Eurocity „Avala” z Wiednia do Belgradu przybył na dworzec Keleti o czasie. Trochę obawiałem się czy będą wolne miejsca, tym bardziej, że sprzedano nam bilety bez miejscówek. Okazało się, że jednak większość pasażerów wysiadła z pociągu w Budapeszcie a na dalszej trasie obłożenie było niezbyt wielkie. Rozkładowy czas przejazdu z Budapesztu do Belgradu to około 9,5 godziny, przy odległości tylko 318 km. Bezpośrednią przyczyną tak długiego czasu przejazdu jest przede wszystkim zły stan torów, głównie na terenie Serbii. Ponadto pociąg pomimo swojej kategorii Eurocity, na pewnych odcinkach na terenie Węgier zatrzymuje się na wszystkich stacjach i przystankach pełniąc funkcję osobowego.
Bilet Budapeszt - Belgrad ważny na wszystkie trzy pociągi w tej relacji.
Wyświetlacz dla toru 6 na dworcu Budapest Keleti (Budapest Keleti pályaudvar).
Wnętrze wagonu bezprzedziałowego 2 klasy "Bpmz".
Z około półgodzinnym opóźnieniem dotarliśmy do granicznej stacji w Kelebii. Po kolejnych prawie 30 minutach postoju związanego z kontrolą graniczną ruszyliśmy w kierunku Serbii. Na granicznej stacji Subotica kontrola graniczna przebiegła bez żadnych problemów, choć odstaliśmy kolejne pół godziny. Pociąg ruszył w dalszą drogę i do samego Nowego Sadu jechał z przeciętną prędkością 20 km/h. Krajobraz Wojwodiny zdominowany jest przez rozległe pola kukurydziane i stojące gdzieniegdzie elewatory zbożowe. Do Nowego Sadu dotarliśmy z półtoragodzinnym opóźnieniem, jednak mimo to pociąg stał na stacji jeszcze około godziny. W rezultacie opóźnienie zwiększyło się do 2,5 godziny i obawialiśmy się, że właściciel zarezerwowanego w Belgradzie apartamentu nie będzie już na nas czekał. Ustaliliśmy, że na miejsce noclegu przybędziemy o godzinie 21, mając nadzieję że bez problemów na tę godzinę zdążymy. Na szczęście przez cały czas udało nam się utrzymać kontakt smsowy z naszym gospodarzem. Wykazał się On wobec nas wyrozumiałością znając zapewne „punktualność” Kolei Serbskich.
Na stację Belgrad Centar dotarliśmy około 23:30. Na pustym placu w okolicy dworca było tylko kilka taksówek i jeden samotny autobus linii 36, którym dotarliśmy w końcu do naszego miejsca noclegowego. Właściciel czekający w zaparkowanym samochodzie widząc z daleka naszą trójkę wyszedł nam naprzeciw. Po zakwaterowaniu, pomimo późnej pory poszliśmy jeszcze szukać sklepu w celu zrobienia zakupów. Na szczęście kilka ulic dalej była jeszcze otwarta „Idea”, tak więc udało się nam zaopatrzyć w jedzenie i napoje.
Na stację Belgrad Centar dotarliśmy około 23:30. Na pustym placu w okolicy dworca było tylko kilka taksówek i jeden samotny autobus linii 36, którym dotarliśmy w końcu do naszego miejsca noclegowego. Właściciel czekający w zaparkowanym samochodzie widząc z daleka naszą trójkę wyszedł nam naprzeciw. Po zakwaterowaniu, pomimo późnej pory poszliśmy jeszcze szukać sklepu w celu zrobienia zakupów. Na szczęście kilka ulic dalej była jeszcze otwarta „Idea”, tak więc udało się nam zaopatrzyć w jedzenie i napoje.
Belgrad (Beograd, Београд)
Następnego dnia rano pierwsze kroki skierowaliśmy na położony niedaleko naszego apartamentu stary dworzec kolejowy. Okazało się, ze w budynku zamkniętej dla ruchu pociągów stacji wciąż działa kasa, tak więc mogliśmy od razu kupić bilety na dalszą podróż. Zaoszczędziliśmy w ten sposób sporo czasu, gdyż nie musieliśmy specjalnie jechać po bilety na oddalony dworzec Centar, lub szukać kasy na mieście. Główna stacja Belgradu (Beograd) została wyłączona z użytkowania 1 czerwca 2018 roku i obecnie jest w stanie rozbiórki. Na miejscu torów i peronów ma powstać centrum biznesowo – biurowe ze szklanymi wieżowcami. Obecnie większość pociągów rozpoczyna i kończy bieg na nowo ukończonej stacji Beograd Centar, a inne na stacji Topcider. Podział ten dotyczy składów pasażerskich z doczepionymi wagonami do przewozów samochodów. Nowa stacja usytuowana jest bowiem w wykopie przykrytym halą i nie ma na niej platform do wjazdu samochodów na wagony. Szczerze mówiąc jest to dla mnie bardzo dziwne, że władze Belgradu oraz Koleje Serbskie zdecydowały się zlikwidować dworzec położony w zasadzie w samym sercu miasta a cały ruch pociągów dalekobieżnych przenieść na oddalone od centrum stacje. Stary dworzec Belgradu usytuowany był przy placu Sawskim, skąd było bardzo blisko do ścisłego centrum a główne atrakcje miasta były w zasadzie „na wyciągniecie ręki”. Do położonego w dość odludnym miejscu dworca Centar, z placu Sawskiego dojechać można autobusem nr 36, zaś do dworca Topcider – tramwajami nr 3 i 3A. Na temat obydwu stacji pisałem już w relacji z roku 2014.
Po wizycie na znajdującej się w stanie rozbiórki stacji i zrobieniu sobie zdjęć pod parowozem – pomnikiem, kontynuowaliśmy zwiedzanie miasta. Ulicą Nemanjina (Немањина) doszliśmy do ulicy Kneza Miloša (Кнеза Милоша), gdzie znajduje się niszczony podczas nalotów NATO gmach Ministerstwa Obrony Jugosławii. Po drodze minęliśmy Finansijski park (Финансијски парк) z pomnikiem Gavriła Principa. Dalej skierowaliśmy się w stronę placu Nikole Pašića (Trg Nikole Pašića), przy którym stoi gmach Parlamentu (Narodna Skupina Republike Srbije, Народна скупштина Републике Србије). Na placu Terazije (Теразијe) skręciliśmy w bramę budynku pod numerem 3, aby wykonać kilka zdjęć. Po drugiej stronie budynku znajdował się niewielki pasaż handlowy z punktami usługowymi oraz sklepami z odzieżą i pamiątkami, jednak ceny nie były dla nas zbyt przystępne. Po wyjściu z pasażu doszliśmy do placu Republiki (Trg republike, Трг републике), w którego centralnym punkcie stoi pomnik księcia Michała (Spomenik knezu Mihailu). Po krótkiej sesji zdjeciowej udaliśmy się na ulicę Kneza Mihaila (Кнеза Михаила), która jest głównym deptakiem miasta. Idąc spacerkiem wśród starych kamienic z „wplecionymi” tu i ówdzie nowszymi budynkami, doszliśmy do Kalemegdanu.
Po odwiedzeniu Kalemegdanu, postanowiliśmy zrobić sobie pieszy spacer do Zemunu. Po przejściu mostu Brankov, skierowaliśmy się na prowadzący wzdłuż Sawy bulwar. Po obu stronach rzeki minęliśmy cumujące barki, na których urządzone były kluby i restauracje stanowiące „centrum rozrywkowe” Belgradu. Dalsza droga prowadziła przez park Przyjaźni (Park prijateljstva) - miejsce rekreacji i wypoczynku ze ścieżkami rowerowymi, placami do gry w koszykówkę i skateparkiem. Po ponad godzinie marszu w upale, wzdłuż nabrzeża Dunaju dotarliśmy do centrum Zemunu.
Zemun (Земун)
Na temat tej części stolicy Serbii pisałem już podczas relacji z wyjazdu w roku 2014, jednak jest to na tyle interesujące miejsce, że warto napisać o nim jeszcze raz.
Zemun to dzielnica Belgradu położona po drugiej stronie Sawy, patrząc od strony centrum. Znaczną część jej obszaru zajmują socrealistyczne bloki ale obejrzeć można tutaj również Dolne Miasto (Donji Grad) - naddunajską starówkę z klimatycznym bulwarem. Centralnym jej punktem jest Plac Wielki (Veliki Trg), na którym znajduje się targ, fontanna oraz katolicki kościół. Starówka to głównie wąskie uliczki z niską zabudową, z różnymi „perełkami” typu stara ręczna pompa. Inne ciekawe obiekty Zemunu to wieża Gardoš (wieża milenijna), synagoga oraz stadion. Architektura Dolnego Miasta przypomina swoim wyglądem raczej węgierskie, czeskie lub słowackie miasta. Ma to związek z historią Zemunu, który aż do pierwszej wojny światowej leżał na terytorium Austro-Węgier. Naturalną granicę pomiędzy państwem Habsburgów a Turcją stanowiła w przeszłości rzeka Sawa. Zemun i Belgrad były oddzielnymi miastami aż do roku 1934, gdy zostały połączone w jeden organizm. Ponowny rozdział nastąpił podczas drugiej wojny światowej, gdy miasteczko należało do Chorwacji. Zemun został ostatecznie przyłączony do Belgradu w 1945, rok po wyzwoleniu przez Armię Radziecką.
Zmęczeni długim spacerem chcieliśmy odpocząć w pubie lub restauracji na naddunajskim bulwarze, jednak ceny były jak dla nas zbyt wysokie a i o wegetariańskie dania było trudno. Doszliśmy do wniosku, że lepiej wrócić do centrum i znaleźć jakiś tańszy lokal. Skończyło się na kolacji w naszym apartamencie, która złożona była z kupionych na wynos smacznych wegeburgerów i zrobionych własnoręcznie kanapek.
Plac Republiki (Трг републике).
Plac Republiki (Трг републике). Punkt z bezpłatną woda pitną.
Dom przy ulicy Kralja Petra 23 (Краља Петра 23), w którym dawniej mieściło się pierwsze serbskie towarzystwo ubezpieczeniowe "Srbija" ("Србиjа").
...i fontanna.
W następnej części Belgrad - Sutomore.
