W długi,
majowy weekend postanowiłem wybrać się na ukraińskie Zakarpacie. Wyjazd połączony był z krótką wizytą w Rumunii. Ze względu na nawał
zajęć mój tegoroczny wyjazd był o wiele krótszy niż w latach
poprzednich.
Warszawa - Mukaczewo - Sołotwyno.
Nie będę
ukrywał, że Zakarpacie jest moja ulubioną częścią Ukrainy. Tutejsza wielonarodowość, miejscowy klimat społeczny, bogate walory kulturowe i
przyrodnicze sprawiają, że za każdym razem powracam tutaj z wielką przyjemnością. Bogata historia regionu, często zmieniające się
granice spowodowały, ze oprócz Ukraińców zamieszkują tu również
Węgrzy, Rumuni, Rosjanie, Cyganie, Słowacy a także Niemcy. Stolicą obwodu jest leżący tuż przy granicy słowackiej Użhorod –
miasto podobne do wielu innych na Ukrainie, jednak ze względu na
swoją przeszłość posiadające również charakterystyczną
zabudowę przywodzącą na myśl miasta węgierskie lub słowackie.
W wielu
zakarpackich miejscowościach ludzie mówią głównie po węgiersku lub rumuńsku a tablice z
ich nazwami są dwu a czasami nawet trójjęzyczne. Na południu
regionu znajduje się krąg kultury rumuńskiej z
charakterystycznymi, wysokimi wieżami cerkwi w stylu marmaroskim. Na
wschodnim krańcu Zakarpacia zaczyna się Huculszczyzna, Jednym z jej
głównych miast jest Rachów zwany „Paryżem Huculszczyzny”.
Jest to najwyżej położone miasto na Ukrainie. Niedaleko Rachowa w
miejscowości Dilowe znajduje się Geograficzny Środek Europy.
Bar przed dworcem kolejowym w Mukaczewie.
Tegoroczny
wyjazd nie był oczywiście moją pierwszą wizytą na Zakarpaciu. W
poprzednich latach zdarzało mi się jechać tranzytem przez
Sołotwino i Sygiet do Bukaresztu i dalej aż do Varny. Swoją
majówkową podróż rozpoczęliśmy wraz ze Znajomą na Dworcu Wschodnim w Warszawie w
nocy z 30/01.05. Pociąg TLK Monciak - Krupówki, prowadzący również
wagony do Przemyśla był przepełniony do granic możliwości, na
szczęście mieliśmy miejscówki. Do Przemyśla
dojechaliśmy około godziny 10 rano. Wraz z nami z pociągu wysiadła
spora grupa osób, również udająca się w stronę granicy. Byli to głównie ukraińscy pracownicy i studenci wracający do domu na prawosławną Wielkanoc (w tym roku przypadła ona na 5 maja). Kolejny etap podróży to dostanie się do granicy. Na przystanku obok przemyskiego dworca zebrała się spora liczba osób czekając na jakikolwiek transport Medyki. Po upływie około pół godziny
przyjechały jednak dwa busy, które szybko dowiozły nas na miejsce.
Po krótkiej odprawie byliśmy już po ukraińskiej
stronie, gdzie "złapaliśmy" kolejny bus (marszrutkę) do Lwowa.
Odległość około 90 km. przejechaliśmy na stojąco, jednak bardzo
szybko. Ze względu na przepełnienie marszrutka nie zatrzymywała
się po drodze.
Po przybyciu do Lwowa i kupieniu biletów na pociąg do Mukaczewa, postanowiliśmy zjeść mały posiłek na ławce obok dworca. Potem jeszcze piwo w pobliskim barze i wsiadamy do pociągu elektrycznego relacji Lwów - Użhorod. Była to elektryczka kategorii tzw. podwyższonego komfortu a więc zatrzymująca się tylko na ważniejszych stacjach. Po kilku godzinach jazdy dotarliśmy do Mukaczewa, gdzie czekała już na nas ekipa znajomych, którzy przyjechali wcześniej. Dodam tylko, podczas gdy pogoda w Polsce a także we Lwowie była dosyć chłodna, po przejechaniu na południowa część Karpat znaleźliśmy się dosłownie pośrodku lata. Wieczór w Mukaczewie spędziliśmy w knajpie a także włócząc się po mieście. Następnego dnia czekała nas 3,5 godzinna podróż marszrutką do Sołotwyno.
Sołotwyno (Солотвино, Солотвина, Slatinské Dôly, Aknaszlatina / Faluszlatina).
Po przybyciu do Lwowa i kupieniu biletów na pociąg do Mukaczewa, postanowiliśmy zjeść mały posiłek na ławce obok dworca. Potem jeszcze piwo w pobliskim barze i wsiadamy do pociągu elektrycznego relacji Lwów - Użhorod. Była to elektryczka kategorii tzw. podwyższonego komfortu a więc zatrzymująca się tylko na ważniejszych stacjach. Po kilku godzinach jazdy dotarliśmy do Mukaczewa, gdzie czekała już na nas ekipa znajomych, którzy przyjechali wcześniej. Dodam tylko, podczas gdy pogoda w Polsce a także we Lwowie była dosyć chłodna, po przejechaniu na południowa część Karpat znaleźliśmy się dosłownie pośrodku lata. Wieczór w Mukaczewie spędziliśmy w knajpie a także włócząc się po mieście. Następnego dnia czekała nas 3,5 godzinna podróż marszrutką do Sołotwyno.
Sołotwyno (Солотвино, Солотвина, Slatinské Dôly, Aknaszlatina / Faluszlatina).
Sighetu Marmației
Następnego dnia postanowiliśmy udać się do położonego po drugiej stronie Cisy rumuńskiego Sygietu. Jako, że część z moich współtowarzyszy podróży postanowiła wyjechać tego samego dnia popołudniowym pociągiem do Lwowa, wyprawę przez granicę rozpoczęli oni wcześnie rano, tak aby odpowiednio wcześniej wrócić na Ukrainę. Ja z racji niechęci do porannego wstawania postanowiłem pospać dłużej a do Rumunii dotarłem około południa. Przejście graniczne Sołotwyno - Sighetu Marmatiei można przekraczać zarówno pieszo jak i samochodem. Służy ono głównie lokalnym mieszkańcom z obu stron granicy, załatwiającym sprawy handlowe, natomiast dla turystów przejście jest punktem tranzytowym na szlaku Ukraina - Rumunia. Po stronie ukraińskiej pogranicznicy czasem wypytują z ciekawości o cel wizyty, to samo jest z resztą po stronie rumuńskiej, jednak zazwyczaj przechodzenie odbywa się bezproblemowo.
Sygiet (Sighetu Marmației) to małe, spokojne miasteczko położone w północnej części rumuńskiego Marmaroszu. Znajduje się tu kilka świątyń różnych wyznań, rynek, targ a także ciekawe muzeum ofiar komunizmu urządzone w byłym więzieniu. W Sygiecie jest również stacja kolejowa skąd odjeżdżają pociągi wgłąb Rumunii, w tym do Timisoary i Bukaresztu. W obecnym rozkładzie jazdy (2012/2013) można dojechać stąd również do Budapesztu.
Rumunia, Sighetu Marmatiei. Stacja Sighetu Marmatiei. Budynek dworca.
W następnej części: Muzeum Ofiar Komunizmu w Sighetu Marmației.
