Po czterech dniach pobytu w Ochrydzie przyszedł
czas na powrót. Zależało mi na krótkiej wizycie w Bitoli, skąd do Skopje
chciałem wrócić pociągiem. Podróż autobusem (Ochryda – Bitola) zajęła prawie 3
godziny, co spowodowało, że po przyjeździe na miejsce nie miałem nawet czasu
zwiedzić tego pięknego miasta. W zasadzie to zdążyłem tylko kupić chrupki i picie
na podróż. Dworzec autobusowy położony jest blisko kolejowego.
Pociąg do Skopje to spalinowy zespół trakcyjny klasy 712. Podczas podróży przysiadł się do mnie pasażer w wieku około 60 lat, który nawiązał ze mną konwersację. Facet miał na imię Miro i był emerytowanym nauczycielem wychowania fizycznego. W trakcie rozmowy prowadzonej łamanym macedońsko – rosyjsko – angielskim dowiedziałem się, że ma daczę, na którą zaprasza mnie wraz z przyjaciółmi w następne wakacje. Podał mi też numer telefonu do siebie. Sama propozycja być może warta była rozważenia, jednak miejscowość, gdzie mieszkał jest chyba jednak mało atrakcyjna.
Po ponad 2,5 godzinnej jeździe pociąg dotarł w końcu do Skopje. Tym razem nie planowałem tutaj noclegu, lecz zdecydowałem od razu jechać nocnym pociągiem do Belgradu. Mając w pamięci ciągnącą się podróż w odwrotnym kierunku, zdecydowałem się na kuszetkę. W kasie sprzedano mi bilet, informując jednocześnie, że miejsca do leżenia sprzedaje konduktor w wagonie. Do odjazdu pociągu zostało mi jeszcze około czterech godzin, postanowiłem więc zjeść pizzę w restauracji nad rzeką.
Pociąg do Skopje to spalinowy zespół trakcyjny klasy 712. Podczas podróży przysiadł się do mnie pasażer w wieku około 60 lat, który nawiązał ze mną konwersację. Facet miał na imię Miro i był emerytowanym nauczycielem wychowania fizycznego. W trakcie rozmowy prowadzonej łamanym macedońsko – rosyjsko – angielskim dowiedziałem się, że ma daczę, na którą zaprasza mnie wraz z przyjaciółmi w następne wakacje. Podał mi też numer telefonu do siebie. Sama propozycja być może warta była rozważenia, jednak miejscowość, gdzie mieszkał jest chyba jednak mało atrakcyjna.
Po ponad 2,5 godzinnej jeździe pociąg dotarł w końcu do Skopje. Tym razem nie planowałem tutaj noclegu, lecz zdecydowałem od razu jechać nocnym pociągiem do Belgradu. Mając w pamięci ciągnącą się podróż w odwrotnym kierunku, zdecydowałem się na kuszetkę. W kasie sprzedano mi bilet, informując jednocześnie, że miejsca do leżenia sprzedaje konduktor w wagonie. Do odjazdu pociągu zostało mi jeszcze około czterech godzin, postanowiłem więc zjeść pizzę w restauracji nad rzeką.
Pociąg "Hellas Express" z
Salonik, przez Skopje do Belgradu, który według rozkładu powinien on przyjechać
o godzinie 19:50 i odjechać o 20:10 "zaliczył" tradycyjne spóźnienie. O wyznaczonych porach, pociągu nie było
ani widu ani słychu - przyjechał ponad pół godziny po rozkładowym czasie. Nie wiedziałem gdzie szukać
mojej kuszety i początkowo wsiadłem do wagonu 2 klasy Kolei Greckich. Później
okazało się, że wagon z miejscami do leżenia znajduje się bliżej końca pociągu. Jakby jeszcze tego było mało, wyproszono z niego pasażerów i
przyłączono inny. Manewry zajęły trochę czasu, ponieważ na samym końcu składu dodatkowo
doczepione były wagony do przewozu samochodów. Pociągi znane kiedyś w Polsce jako
autokuszety to wciąż popularny rodzaj transportu na Bałkanach.
W końcu, z około 50 minutowym opóźnieniem, pociąg ruszył ze Skopje. W środku z początku panował lekki chaos, ponieważ nie wszyscy pasażerowie mieli zarezerwowane leżanki. Sam tez zająłem jakieś przypadkowe miejsce w oczekiwaniu na konduktora (prowadnika), który miał sprzedać mi miejscówkę. Do przedziału po chwili weszło dwóch, wracających z Grecji, młodych Serbów – studentów z Belgradu. Za chwilę też dosiadła się jakaś leciwa pani z mężem, która zaczęła wszystkimi dyrygować. Kazała mi wrzucić mój wielki i ciężki plecak na małą półkę, na której na pewno by się nie zmieścił. Sytuacja była tym bardziej irytująca, gdyż ona sama oraz jej mąż wieźli kupę tobołów, które upchnęli na górnej półce nad leżankami. Atmosfera rozluźniła się trochę, gdy wyszło na jaw, że jestem z Polski. Zrobiło się nawet całkiem przyjaźnie.
Na granicy w Tabanovcach pociąg stał ponad pół godziny, podobnie było po stronie serbskiej w Preševie. W przedziale obok jechali dość hałaśliwi Holendrzy, raczący się piwem, które można było kupić u konduktora po dość zaporowej cenie. Po ruszeniu z granicy, prawie od razu poszedłem spać i obudziłem się, gdy pociąg dojeżdżał już do Belgradu. Dodam tylko, że była już prawie godzina 8 rano, podczas, gdy planowy przyjazd miał być o 5:33 :)
Belgrad po raz drugi.
Po wyjściu z pociągu i zrobieniu kilku zdjęć, od razu skierowałem się do hostelu Sky 10. Porozumiawszy się z Kostasem, miałem tam już „zaklepane” łóżko na jedną noc. Tym razem jednak w hostelu było dość duże obłożenie, w związku z czym na samotny pobyt w dormitorium nie było szans. Zaraz po przybyciu zjadłem śniadanie i w końcu umyłem się po około 48 godzinach podróży. Próbowałem spać, jednak nie mogłem zasnąć i zdecydowałem, że pójdę na miasto.
Tego dnia chciałem pojeździć pociągami Beovozu - belgradzkiej kolei miejskiej. Głowna jej linia przechodzi tunelem pod centrum miasta, pełniąc funkcję czegoś w rodzaju metra. Podstawowy (i chyba jedyny) tabor Beovozu to wyprodukowane w zakładach RVR w Rydze, jeszcze w epoce ZSRR jednostki elektryczne serii 412. Postanowiłem też udać się na dworzec Belgrad Dunav (Београд Дунав), skąd odjeżdżają pociągi do granicznej miejscowości Vršac (Вршац), skąd z kolei dojechać można pociągiem międzynarodowym do rumuńskiej Timisoary.
Stacja Beograd Dunav, na pierwszy rzut oka wygląda na opuszczoną. Budynek dworca jest jednak otwarty a w środku działa kasa. Na zarośniętych torach stacyjnych stoi rząd starych wagonów technicznych, obok parkują samochody należące do mieszkańców pobliskich budynków. Centralnym punktem stacji jest opustoszały peron z szeroką wiatą. Trochę dziwny klimat jak na stację o znaczeniu, w sumie, międzynarodowym. Idąc ulicą wzdłuż torów doszedłem w końcu do Pančevačkiego Mostu (Панцевачки мост), przy którym znajduje się pętla autobusowa oraz stacja kolejowa. Obok samej pętli, na łuku usytuowany jest Dunavski peron (Дунавски перон), z którego odchodzą pociągi do i z dworca Dunav. Poniżej wiaduktu prowadzącego na most (jest on dwupoziomowy, drogowo – kolejowy) usytuowana jest stacja Beovozu. W tym miejscu linia kolejowa wchodzi do prowadzącego pod miastem tunelu. Po wyjściu na peron stacji chciałem zrobić kilka zdjęć przejeżdżających pociągów, gdyż było to dość dogodne miejsce do fotografowania. Po zrobieniu jednej fotografii, z budki na drugim peronie wyszedł pracownik, który krzycząc i gestykulując dał mi do zrozumienia, że w tym miejscu robić zdjęć nie wolno. Szczerze mówiąc opadły mi ręce ale nie miałem wyboru i musiałem sobie odpuścić. Pani w kasie poinformowała mnie, że na terenie Belgradu przejazd pociągami Beovozu jest bezpłatny. Pomyślałem zatem, że pojadę do stacji Novi Beograd. Wsiadłem nawet do podstawionego pociągu, jednak po chwili zrezygnowałem i do centrum wróciłem autobusem. Do przejażdżki zniechęcił mnie krzyczący pan a także spory upał. Resztę dnia spędziłem w hostelu. Mając na uwadze poranną pobudkę następnego dnia, położyłem się wcześnie spać.
Belgrad – Budapeszt – Warszawa
Pociąg z Belgradu do Pragi przez Budapeszt (EC Avala) odjeżdżał o 6:45. Bilet kupiłem już wcześniej w kasie biletowej ŻS na rogu ulic Principa i Milovanovića. Miejsce miałem w bezprzedziałowym wagonie Kolei Serbskich. Po wejściu do środka okazało się, że ktoś je zajął, ale nie miało to znaczenia, ponieważ w całym wagonie było pełno wolnych miejsc. Przed odjazdem zebrało się jeszcze trochę pasażerów i pociąg ruszył. Kilku jadących obok Czechów w wieku poprodukcyjnym raczyło się winem. Po kilku godzinach pociąg dotarł do stacji Novi Sad, przejeżdżając uprzednio przez most kolejowo - drogowy na Dunaju. Pomyślałem sobie o odwiedzeniu tego miasta w przyszłości. Kontrola paszportowo – celna w Suboticy przebiegła bez problemu. Trochę obawiałem się „trzepania” po węgierskiej stronie (miałem w plecaku kilka piw), wszak to granica UE i strefy Schengen. Po dotarciu do Budapesztu zostawiłem plecak w skrytce i udałem się na miasto. Odwiedziłem znane już rejony w pobliżu dworca Keleti, czyli Plac Bohaterów (Hősök tere) i położony obok niego park. Pociąg do Warszawy (EN Metropol/TLK Chopin) odjeżdżał o godzinie 20.05. Tym razem jednak nie mogłem liczyć na cały wolny przedział w kuszecie, gdyż obłożenie było dosyć spore. Po 12 godzinach jazdy dotarłem do Warszawy.
W końcu, z około 50 minutowym opóźnieniem, pociąg ruszył ze Skopje. W środku z początku panował lekki chaos, ponieważ nie wszyscy pasażerowie mieli zarezerwowane leżanki. Sam tez zająłem jakieś przypadkowe miejsce w oczekiwaniu na konduktora (prowadnika), który miał sprzedać mi miejscówkę. Do przedziału po chwili weszło dwóch, wracających z Grecji, młodych Serbów – studentów z Belgradu. Za chwilę też dosiadła się jakaś leciwa pani z mężem, która zaczęła wszystkimi dyrygować. Kazała mi wrzucić mój wielki i ciężki plecak na małą półkę, na której na pewno by się nie zmieścił. Sytuacja była tym bardziej irytująca, gdyż ona sama oraz jej mąż wieźli kupę tobołów, które upchnęli na górnej półce nad leżankami. Atmosfera rozluźniła się trochę, gdy wyszło na jaw, że jestem z Polski. Zrobiło się nawet całkiem przyjaźnie.
Na granicy w Tabanovcach pociąg stał ponad pół godziny, podobnie było po stronie serbskiej w Preševie. W przedziale obok jechali dość hałaśliwi Holendrzy, raczący się piwem, które można było kupić u konduktora po dość zaporowej cenie. Po ruszeniu z granicy, prawie od razu poszedłem spać i obudziłem się, gdy pociąg dojeżdżał już do Belgradu. Dodam tylko, że była już prawie godzina 8 rano, podczas, gdy planowy przyjazd miał być o 5:33 :)
Belgrad po raz drugi.
Po wyjściu z pociągu i zrobieniu kilku zdjęć, od razu skierowałem się do hostelu Sky 10. Porozumiawszy się z Kostasem, miałem tam już „zaklepane” łóżko na jedną noc. Tym razem jednak w hostelu było dość duże obłożenie, w związku z czym na samotny pobyt w dormitorium nie było szans. Zaraz po przybyciu zjadłem śniadanie i w końcu umyłem się po około 48 godzinach podróży. Próbowałem spać, jednak nie mogłem zasnąć i zdecydowałem, że pójdę na miasto.
Tego dnia chciałem pojeździć pociągami Beovozu - belgradzkiej kolei miejskiej. Głowna jej linia przechodzi tunelem pod centrum miasta, pełniąc funkcję czegoś w rodzaju metra. Podstawowy (i chyba jedyny) tabor Beovozu to wyprodukowane w zakładach RVR w Rydze, jeszcze w epoce ZSRR jednostki elektryczne serii 412. Postanowiłem też udać się na dworzec Belgrad Dunav (Београд Дунав), skąd odjeżdżają pociągi do granicznej miejscowości Vršac (Вршац), skąd z kolei dojechać można pociągiem międzynarodowym do rumuńskiej Timisoary.
Stacja Beograd Dunav, na pierwszy rzut oka wygląda na opuszczoną. Budynek dworca jest jednak otwarty a w środku działa kasa. Na zarośniętych torach stacyjnych stoi rząd starych wagonów technicznych, obok parkują samochody należące do mieszkańców pobliskich budynków. Centralnym punktem stacji jest opustoszały peron z szeroką wiatą. Trochę dziwny klimat jak na stację o znaczeniu, w sumie, międzynarodowym. Idąc ulicą wzdłuż torów doszedłem w końcu do Pančevačkiego Mostu (Панцевачки мост), przy którym znajduje się pętla autobusowa oraz stacja kolejowa. Obok samej pętli, na łuku usytuowany jest Dunavski peron (Дунавски перон), z którego odchodzą pociągi do i z dworca Dunav. Poniżej wiaduktu prowadzącego na most (jest on dwupoziomowy, drogowo – kolejowy) usytuowana jest stacja Beovozu. W tym miejscu linia kolejowa wchodzi do prowadzącego pod miastem tunelu. Po wyjściu na peron stacji chciałem zrobić kilka zdjęć przejeżdżających pociągów, gdyż było to dość dogodne miejsce do fotografowania. Po zrobieniu jednej fotografii, z budki na drugim peronie wyszedł pracownik, który krzycząc i gestykulując dał mi do zrozumienia, że w tym miejscu robić zdjęć nie wolno. Szczerze mówiąc opadły mi ręce ale nie miałem wyboru i musiałem sobie odpuścić. Pani w kasie poinformowała mnie, że na terenie Belgradu przejazd pociągami Beovozu jest bezpłatny. Pomyślałem zatem, że pojadę do stacji Novi Beograd. Wsiadłem nawet do podstawionego pociągu, jednak po chwili zrezygnowałem i do centrum wróciłem autobusem. Do przejażdżki zniechęcił mnie krzyczący pan a także spory upał. Resztę dnia spędziłem w hostelu. Mając na uwadze poranną pobudkę następnego dnia, położyłem się wcześnie spać.
Belgrad – Budapeszt – Warszawa
Pociąg z Belgradu do Pragi przez Budapeszt (EC Avala) odjeżdżał o 6:45. Bilet kupiłem już wcześniej w kasie biletowej ŻS na rogu ulic Principa i Milovanovića. Miejsce miałem w bezprzedziałowym wagonie Kolei Serbskich. Po wejściu do środka okazało się, że ktoś je zajął, ale nie miało to znaczenia, ponieważ w całym wagonie było pełno wolnych miejsc. Przed odjazdem zebrało się jeszcze trochę pasażerów i pociąg ruszył. Kilku jadących obok Czechów w wieku poprodukcyjnym raczyło się winem. Po kilku godzinach pociąg dotarł do stacji Novi Sad, przejeżdżając uprzednio przez most kolejowo - drogowy na Dunaju. Pomyślałem sobie o odwiedzeniu tego miasta w przyszłości. Kontrola paszportowo – celna w Suboticy przebiegła bez problemu. Trochę obawiałem się „trzepania” po węgierskiej stronie (miałem w plecaku kilka piw), wszak to granica UE i strefy Schengen. Po dotarciu do Budapesztu zostawiłem plecak w skrytce i udałem się na miasto. Odwiedziłem znane już rejony w pobliżu dworca Keleti, czyli Plac Bohaterów (Hősök tere) i położony obok niego park. Pociąg do Warszawy (EN Metropol/TLK Chopin) odjeżdżał o godzinie 20.05. Tym razem jednak nie mogłem liczyć na cały wolny przedział w kuszecie, gdyż obłożenie było dosyć spore. Po 12 godzinach jazdy dotarłem do Warszawy.
Pociąg do Skopje to spalinowy zespół trakcyjny serii 712.
Poranek na przedmieściach Belgradu. Na stacji Topčider Teretna (Топчидер Теретна) znajduje się hala, w której stoją wagony osobistego pociągu Josipa Broz Tity. Skład nazywany "Niebieskim pociągiem" ("Plavi voz, "Плави воз"), obecnie uruchamiany jest od czasu do czasu dla turystów. Jak wygląda podróż, można zobaczyć tutaj. Zdjęcie przedstawia lokomotywy serii 761 (inny wariant niemieckiej lokomotywy V200), które niegdyś ciągnęły "Niebieski pociąg".
Elektrowóz 441-031, który ciągnął skład zapewne aż od samej granicy.
Belgrad po raz drugi.
Ulica Poenkaerova (Поенкареова).
Budynek dworca Beograd Dunav (Београд Дунав) wygląda dość niepozornie.
Widok od strony torów.
Patrząc na opustoszały peron, trudno uwierzyć, ze dworzec ma charakter międzynarodowy. Odjeżdżają z niego wszak pociągi do granicznej miejscowości Vršac (Вршац), gdzie można się przesiąść na skład do rumuńskiej Timișoary.
Stacja Pančevački most (Панчевачки мост) Peron Dunajski (Dunavski
peron, Дунавски
перон) przy którym
zatrzymują się pociągi jadące z dworca Beograd Dunav.
Stacja Pančevački most (Панчевачки мост). Wejście na perony linii Beovozu.
Stacja Pančevački most (Панчевачки мост). Perony Beovozu. Widok w kierunku Pančeva. Tą linią jeżdżą również pociągi towarowe.
Belgrad po raz drugi.
Plac Roku 1956 (Ötvenhatosok tere). Tablica - memoriał.
